Przyleciałam do Stanów Zjednoczonych w styczniu 2005 roku jako AuPair. Mieszkałam u Amerykańskiej rodziny. Na początku czułam się zupełnie sama, nie miałam swoich polskich przyjaciół, nikogo z rodziny. Żadnego bezpośredniego wsparcia.  

W maju tego roku poznałam mojego przyszłego męża i zdecydowałam się zostać.

Dlatego dobrze:

• Wiem, jak trudne jest życie w miejscu do którego nie przynależysz. Jak to jest „Wisieć pośrodku” pomiędzy Polską a Stanami i nie czuć się ani w domu w Stanach ani w Polsce.  
• Wiem z pierwszej ręki, jak trudno jest odnaleźć się w obcym kraju z dala od domu. Kiedy zamiast mówić płynnie jak ci się wydawało będziesz w stanie, dukasz po angielsku i robisz z siebie głupka.
• Wiem dobrze jak przerażająca jest świadomość, że nie jesteś w stanie kontrolować tego co się dzieje wokół ciebie i że gdyby coś poszło nie tak, będziesz w konkretnych tarapatach. 
• Wiem jak długo zajmuje solidne zrozumienie tej nowej “rzeczywistości.” Szczególnie jeśli nie masz kogoś kto może ci pomóc w twoim ojczystym języku. 
• Znam dobrze to uczucie gdy serce się łamie bo żegnasz się po raz kolejny z twoimi bliskimi i nie wiesz czy jeszcze ich zobaczysz. 
• Rozumiem, jak trudno jest przezwyciężyć tę niepewność pojawiającą się w życiu codziennym, kiedy nie masz odpowiedzi na pytanie: Czy podjęłam dobrą decyzję? Może powinnam była zostać w Polsce?
• Znam smutek i poczucie winy, który odczuwasz, kiedy wracasz do Polski, i widzisz że twoi rodzice się starzeją i nie możesz nic zrobić, aby to cofnąć lata spędzone z dala od nich.
• Wiem, jak to jest spędzić kolejne Święta Bożego Narodzenia z dala od bliskich. Tęsknić za nimi, za jedzeniem, tradycjami, muzyką i wszystkim co nadawało tak wielkiego znaczenia tym szczególnym chwilom.